ചില അനുഭവങ്ങള്‍ അങ്ങനെയാണ് !!!

ഇന്ന്‌ ഉച്ചയ്ക്ക് പട്ടത്തു നിന്നും തമ്പാനൂർക്കുള്ള തിരക്ക് പിടിച്ച  ബസിന് കയറി കിട്ടിയ സ്ഥലം പിടിച്ചു. ഇരുന്നതിനു ശേഷം  അൽപനേരം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ മുതൽ എന്റെ അടുത്തിരിക്കുന്ന സ്ത്രീയെ ഞാൻ ശ്രെദ്ധിക്കാൻ തുടങ്ങി. കറുത്ത് മെലിഞ്ഞു ഒരു മധ്യവയസ്‌ക. തവിട്ടു നിറത്തിലുള്ള ബാഗ്    അവർ ചേർത്ത് പിടിച്ചിട്ടുണ്ട്..കൂടെ കൂടെ അക്ഷമയായി അവർ കയ്യിലുള്ള മൊബൈൽ ഫോൺ നോക്കുന്നുണ്ട്. സെക്രെട്രിയേറ്റ് കടന്നപ്പോൾ അവർക്കു ഒരു കോൾ വന്നു. വെപ്രാളപ്പെട്ട് അവർ അതെടുത്തു. തിരുവനന്തപുരം ഭാഷയുടെ എല്ലാ നീട്ടലും കുറുക്കലും സ്ഫുരിക്കുന്ന രീതിയിൽ അവർ സംസാരിച്ചു തുടങ്ങി. ശബ്ദം ഇടറി പോകുന്നതുകൊണ്ട് പറയുന്നത് മുഴുമിപ്പിക്കാൻ അവർക്കാകുന്നില്ല. ആശുപത്രിയിലേക്ക് താൻ ഉടനെ എത്തും എന്ന് വിറച്ചുകൊണ്ട് അവർ പറയുന്നത് കേട്ടിട്ട് ദയനീയമായി ഞാൻ അവരെ നോക്കി. എന്തോ ആലോചിച്ചിട്ടെന്നപോലെ പെട്ടന്ന് അവർ ബാഗിൽ നിന്നും പേഴ്സ് എടുത്തു അതിൽ വെച്ച ഒരു ഫോട്ടോ കുറെ നേരം നോക്കി ഇരുന്നു...അത്രയും നേരം അടക്കി പിടിച്ച കരച്ചിൽ നിയന്ത്രിക്കാൻ ആവാതെ അവർ വിങ്ങിപൊട്ടുവാൻ തുടങ്ങി. നിസ്സഹായ ആയ ഒരു സ്ത്രീ അടുത്തിരുന്നു കരയുന്നതു കണ്ടിട്ടും കണ്ടില്ലന്നു നടിക്കുവാൻ മനസ്സ് സമ്മതിക്കാഞ്ഞിട്ടാവാം ഞാൻ മെല്ലെ അവരോടു കാര്യം ചോദിച്ചു. കണ്ണീര് അല്പം ഒതുക്കി ഇടറിയ ശബ്ദത്തിൽ അവർ പറഞ്ഞു തുടങ്ങി.. സഹോദരി ആശുപത്രിയില്‍ വെന്റിലെറ്ററിൽ ആണ്‌. ജീവൻ തിരിച്ചു കിട്ടുമോ എന്ന് അറിയില്ല ..പറഞ്ഞു പകുതിയാക്കി വീണ്ടും അവർ കരയുവാൻ തുടങ്ങി. വല്ലാത്ത ഒരു മരവിപ്പ് തോന്നിയ നിമിഷമായിരുന്നു അത്. തിരിച്ചു എന്തു പറയണമെന്ന് എനിക്ക് അറിയില്ലായിരുന്നു. മരണത്തിനും ജീവിതത്തിനും ഇടയിലുള്ള അനുഭവങ്ങളുടെ ഭീകരത അറിയാവുന്നതു കൊണ്ട്  തന്നെ   ഒരു അപരിചിത ആയ എന്റെ ഒരാശ്വാസ വാക്കുകൾക്കും അവരിൽ ഒരു മാറ്റവും ഉണ്ടാക്കാൻ പോകുന്നില്ല എന്നെനിക്ക് ഉറപ്പായിരുന്നു. എങ്കിലും "ഒന്നുമുണ്ടാവില്ല ചേച്ചി ,കരയണ്ട ..നമുക്ക് നോക്കാം "എന്ന് എങ്ങനെയോ ഞാൻ പറഞ്ഞു. പിന്നെ ഒന്നും പറയാനാകാതെ നിസ്സംഗമായി ഞാനും പുറത്തേക് നോക്കി ഇരുന്നു. ബസ്സ് തന്പാനൂർ എത്തി. ഞാൻ ഇറങ്ങാനായി എഴുന്നേറ്റപ്പോൾ അവരുടെ ഫോൺ വീണ്ടും ബെല്ലടിച്ചു. അവർ ആ ഫോൺ എടുക്കുന്നതും പൊട്ടി കരയുന്നതും കണ്ടാണ് ഞാൻ ബസ്സ് ഇറങ്ങുന്നത്. ആരാണ് വിളിച്ചതെന്നോ എന്താണ് കരണമെന്നോ എനിക്ക് അറിയില്ല...മനസ്സിനു വല്ലാത്തൊരു ഭാരം അനുഭവപ്പെട്ടു തുടങ്ങി..നിമിഷംപ്രതി ഘനീഭവിക്കുന്ന ഒരു ഭാരം.

മൗനം!!!

ചിലപ്പോഴെങ്കിലും സ്വന്തം മൗനത്തെ പ്രണയിക്കണം  !!!
അതിന്റെ ആഴങ്ങളിൽ അഭിരമിക്കണം
എന്തിന്റെ ഒക്കെയോ പുറകെ  ഉള്ള
പാച്ചിലുകളിൽ നഷ്ടമായി പോകുന്ന
എന്നെ അറിയാൻ ...
എന്നോ കത്തി ചാമ്പലായ തൃഷ്ണകളുടെ
ചാരങ്ങളിൽ ആരും കാണാതെ
കനലെരിയുന്നുണ്ടോ എന്നറിയാൻ
എവിടോ പതിയിരിക്കുന്ന ഓർമകൾക്ക്
തേനും വയമ്പും കൊടുക്കാൻ
 നിഷേധിക്കപ്പെട്ട  രാത്രിയുടെ
സംഗീതത്തിന് താളം പിടിക്കാൻ
ഞാൻ പാതിയാക്കിയ വരികൾ
 ഭിത്തിയുടെ വിള്ളലുകളിൽ
നിന്നും ചോർന്നൊലിക്കുന്ന നേർത്ത
മഴനാരുപോലെ ഒഴുകിയെത്തും
അപ്പോൾ ദാ ഇതുപോലെ
മൗനം ദാനം നൽകിയ ബിംബങ്ങള്‍
കൊണ്ട് ഞാനവരെ പൂർണമാക്കും !!!

                                                   കാർത്തിക

HE!!!

He is my home ...
Where i find my refuge
Where i find my leisure
Where i find my comfort
Where i find my solace
Where i find my peaceful slumber
AND
Where i find my  True Self!!!

അന്തരങ്ങൾ !!!

നിന്റെ  വാക്കുകൾ നിന്റെ
അനുവാദം ഇല്ലാതെ ഞാൻ
കടമെടുക്കുകയാണ് !!!
അല്ലെങ്കിലും വാക്കുകള്‍
കടമെടുക്കുന്നതിൽ എന്തിനാണ്
ഔചിത്യം !!!
നിന്റെ വാക്കുകളൊക്കെയും
നിന്റെ സ്വന്തമെന്ന് അവകാശപ്പെടാൻ
കഴിയുമോ ?
പലേടങ്ങളിൽ നിന്നും അറിഞ്ഞോ
അറിയാതെയോ നീയും കടം കൊണ്ടവയാണ്
പക്ഷെ ആ വാക്കുകൾക്ക് എന്റെ നിഘണ്ടുവിൽ വൈവിധ്യമായ അർത്ഥങ്ങളാണ് !!
നിന്റേതിൽ നിന്നും ഒരുപക്ഷെ ഒരു
കടലോളം അന്തരം !
വാക്കുകൾക്കു്  മാത്രമേയുള്ളു ഈ അർത്ഥാന്തരം ???
അപ്പോൾ ഇന്ന്‌ പെയ്ത മഴക്കോ?
നമ്മുടെ മഴകളും വ്യത്യസ്തമല്ലേ..
വസന്തവും വെയിലും കനവും
ആകാശവും മൗനവും.....
ഹാ !!!വാക്കുകളിൽ തുടങ്ങി
നമുക്കിടയിലെ അന്തരം
ഞാൻ വലിച്ചു നീട്ടിയല്ലോ സഖാവേ !!!

                                         കാർത്തിക

Companions!!!

At times they do grumble..
Like they are not some
Bead studded hangings...
They are part of my body
An organ sensitive as any
They could hear..see.. .read
And speak multitudes on
My smiles..laughter..and tears
 They mirror my dispositions
Flaunts my joy..
Sprinkles dropplets of beauty
To my pale bare face..
And   now i can hear their giggles
When they catch a glimpse on
All these crazy ramblings!!!