അമ്മ

ഭൂമിയിലെ ന്റെ അസ്തിത്വത്തിന്
ഒരൊറ്റവാക്കുണ്ടെങ്കിൽ
അതാണ് അമ്മ
കളങ്കങ്ങളുടെ ചേറു പിടിച്ച
മനസ്സിൽ നിന്നും എപ്പോഴെങ്കിലും
നിഷ്കളങ്കമായി ഞാൻ പറഞ്ഞിട്ടുള്ള
വാക്ക് അമ്മ എന്നു മാത്രമാകും
ശാപവർഷങ്ങൾ ഒക്കെയും
ആശിസ്സുകൾ ആയി മാറുന്നത്
അമ്മ പറയുമ്പോൾ മാത്രമാകുന്നത്
എന്തുകൊണ്ടാകാം ?
രാവുകൾ മെനക്കെട് ഇരുന്നു പഠിച്ച
സമവാക്യങ്ങളും കണക്കുകൂട്ടലുകളും
പാടെ പിഴച്ചുപോകുന്നത്
അമ്മയുടെ കടം തീർക്കാനാണ്
സ്വപ്നങ്ങളുടെ രാജ്ഞി ആണ്‌ കക്ഷി
കൂടുതലും പാഴ്കിനാവുകളുടെ..
കിനാവുകൾ നെയ്തു  നെയ്തു
 ഒടുവിൽ
ചില്ല് പാത്രം കണക്കെ
 ഉടഞ്ഞു വീണാലും
ആ ചില്ലുകഷ്ണങ്ങൾ വാരിക്കൂട്ടി
വീണ്ടും സ്വാപ്നസൗധം പണിയും
"ഡി കൊച്ചേ "ന്ന്  തുടങ്ങുന്ന
 പരിഭവങ്ങളുടേം പരിവേദനങ്ങളുടേം
വിളിക്കൾ വരുമ്പോൾ
"എന്നതാ ന്റെ അമ്മെ" എന്നും  ചോദിച്ചു
ചാടിക്കയറിയാലും
ഒരിക്കലും നിലക്കാത വിളികൾ
 ആകണം  എന്ന
പ്രാർത്ഥനയാണ് ഉള്ളു നിറയെ..
 ഞാൻ ഈ ഭൂമിയിൽ
ശേഷിക്കുന്നു എന്ന്
എന്നെ ഓർമപ്പെടുത്തുന്നത്

ആ വിളികളാണ്  ...